सांग तुला सोसल का मी ‘dia’.

जेंव्हा लोकं तुझ्यात नसलेल्या गोष्टींची प्रचिती करून देतील,
जेंव्हा त्यांच्या पूर्णत्वाच्या गोष्टी,
तुला अपूर्ण ठरवतील,
तुझ्यातले अभाव तुला जाणवून द्यायला सुरुवात करतील तेंव्हा तुला सोसल का ती मी ‘dia’

लोकांशी जोडले जाऊ, जगाशी जोडले जाऊ अस व्हाव म्हणून,
जेंव्हा त्यांना बोलायला लागशील,
परंतु ती लोक तुझ्यातला आणि त्यांच्यातला फरक आणि अंतर जाणवून देतील,
तेंव्हा तुला सोसल का ही मी ‘dia’.

जेंव्हा दूर कुठे बसलेल्या माणसांना दिवस रात्र बोलशील,
आणि जवळ असलेल्यांना मात्र फक्त शांतता सोपवशील,
जेंव्हा एकटा एकटा रहायला लागशील, काचाकडे पाहून हसायला लागशील,
जेंव्हा सगळे सोडून जातील,
आणि एकांत तुला तुझा अंत येईपर्यंत  छळायला लागेल
सांग तुला सोसल का मी ‘dia’

मी तुला कधीच विसरणार नाही मी नेहमीच असेल तुझ्या नजरेत. तुझ्या डोळ्यात तुझ्या अश्रुत कधी तुला स्पर्श करायची इच्छा झालीच तर हवा बनून येईल तुझ्या चेहऱ्यावर थांबेल विश्रांती घेईल, तुझ्या श्वासात सामावून जाईल, तुझा आवाज ऐकण्यासाठी शांततेशी खूप भांडेल, माझी आठवण काढशील तेंव्हा मनसोक्त हसशील याची खात्री देशील ना रे मला. तू असा शांत नको राहत जाऊ भलेही मी नसेल तुझ्या जवळ परंतु तुझा प्रत्येक आवाज मला ऐकु येतो.
मला पहायची इच्छा झाली तर फक्त डोळे बंद करशील मला पाहशील, थोड हसशील. मी या आकाशातून तुला रोज पाहते, कधी तुला दिसले नाही तर तक्रार करू नको, मी आहे तिथे, तुझ्यात, तुझ्यामध्ये, तुझ्यासोबत.

जिस दीन तेरा चेहरा मेरे नजरो के सामने ना हो,
तेरी कसम कुछ और देखने का मन नही करता मेरा.

Thought of speaking with you, again how are you Rahul. I’m a lonely traveller, finding places and losing me, leaving a part of me whenever I visit a place, and take something and leave something, for the sake of my memories. Without this barter of leaving something and taking something, my life feels so empty, and I know once the time goes away, I can’t fill it up. I share tears, smiles, I walk for miles, I leave, I live I die many a times. I feel good wandering without a way to go, in such cases when you don’t know the exact destination you need to go, there is a possibility that you might reach a place which is completely new and alien to you, and sometimes unknown things leaves you touched by their very essence.

आपन उगीच म्हणतो शब्दात खूप ताकद असते म्हणून,  पण शांतता क्षणाला चिकटून असेल तर शब्दांनाही लाचार व व्हावं लागत, खरतर शब्दात फक्त गोष्टी व्यक्त होतात, शब्दां आड लपलेल्या भावना तर तिथेच पडून राहतात मृत अवस्थेत. त्यांचा ना कोनी वाली असतो, ना कुणी त्यांना एकणारा. अशा परि्थितीमध्ये अर्थाशी भांडण करावं की पराभव स्वीकारत माघार घ्यावी सांगणं अनिश्चित. एका हृदयाला समजून घेताना जर समोरचा हृदय जिवंत नसेल तर त्यातून काहीच सिद्ध होणार नाही. माणूस एवढा लाचार का व्हावा की त्याला स्वतःचे अश्रू पुसायला स्वतःचा हाथ देखील समोर येऊ नये. ते डोळ्यातून ढाळलेले मोती आयुष्य नावाच्या समुद्रात खूप खोलवर जातात त्या अफाट सागरात स्वतःच अस्तित्व उधळून देतात.

Words only harm people, but silence kills them directly internally forever. The silence which is followed by a flood of spoken words, leaves people with only echoes of what has been said before. We can bear words, even if they are said when you are angry or sad but the real experience of death is when there are no words to hear, when nothing is being said. We assume that only words have power, but silence it may leave you with nothing. We abandon words and shelter ourselves accompanying silence. Having no words heard, no responses received, no reaction proposed and no effect followed is an extreme state of hell. As long as we recieve words we are safe or we still can build our world of belonging, we still can be with what we live for but when you stop getting words in return, you start decaying. Words can’t really express the suppressed. It is the silence which can speak on behalf of the words.

Life must go on like the winds who have no clue where to fly where to reach where to stay but it still goes away with miles and smiles, hoping to see a new day a new breathe. Nothing holds me back than the waves of the sea, the tide still hide somewhere within me..Even the sea turns into a good cry but there is nobody who gets to know. One life lived is worth dying.

Nobody comes and makes us the way we want so let’s not hope for something to take place instead just make it something happen so that your heart may feel blessed by the grace your shared with him.

Let’s not get carried away by the pains the sorrows but by the waves.. Nobody can see you once you are in dark.  The graves you are in is built by your loved ones who you loved the most .

Everyday is not the same world you live, there will always be a difference between today and the day that is waiting outside the door, so just be enough happy in every moment you can breathe. We can live now there is a lot to worry and alot to let go, but if we keep thinking there is much to do and think so just let it go and feel the moment. 

इस दौर मैं खुद अपनी परच्छाई तक साथ छोड देती हैं,
पता नहीं लोग किसी को उम्रभर साथ रखने उमिद कैसे रख लेते हैं.

जबाबदारींच ओझरत ओझं, खेचरा सारखं खेचत जाणं याला जगणं म्हणत नाहीं.