शेवटचा तुझा निरोप घेता,
मी हतबल झालो होतो,
वेगळी होणारी वळणे आम्ही,
पुन्हा एकत्र निघालो होतो.
थकूनी भागुनी, मोह चोरूनी,
तुझ्या मिठीत निजलो होतो,
जेंव्हा मोजीले अश्रू तुझे मी,
तेंव्हाच भिजलो होतो,

Take me home, before I go,
The flowing water, the falling snow,
Seek me soon before I go,
The crying eyes, the smiling teeth,
Hold me back before I go.
The waves, the sand the sky, the land,
Show me the path, before I go,
Kissing on the foreheads, with closed eyes,
Wish me a goodbye before I go

वादळ आल्यास प्रत्येकजण दरवाजा कोंडून मोकळी होतात, पण वादळ मुक्त नसतो होत कधी, त्याला दूर दूर भटकाव लागत, त्याचा जन्म थांबवण्यासाठी नाही झाला बहुतेक. पण मनातल्या वादळाला थांबवण्यासाठी मी कोणत दार लाऊ बाहेरून जरी मनाची कडी लावली पण अंतरंगात ओढावलेल कस शांत करू. पाठ फिरवून निघाव कुठे थोडा आसरा शोधण्यासाठी तर सगळ उध्वस्त होईल, शांत व्हायची वाट पाहिलेली बरी. पण उभारलेल सर्व काही नष्ट तर होणार नाही ना. ती पाषानावर  अश्रूंनी जोपासलेली फुळी गळू लागलीय आता, तुटून पडतायत. त्या झाडाला कस वाटणार आयुष्यभर जपलेली संपती आपल्यापासून वेगळी होताना, त्रास होईल, वेदना होतील, पण फुल ति फुल शेवटी, जिवंत नसले तरी सुगंध दरवळत राहील त्यांचा. त्यांच्या मृत्यूच कारण मी वादळाला धराव की मनाची घुसमट जपण्यासाठी पाळलेल्या जिवंत वादळाला.

वो वही रहा खडा,
जिस्म मैं खंजर डाले हुए,
पहले जख्म हुआ
फिर छाले हुए,
ना कोई देख पाया
, ना कोई पौछ सका,
आंख ने आँसु निकाले हुए..    – राहुल….

कधी शब्द टोचलेच तुला,
तर जपून ठेव, खपवून घे,
जरी भेटले काटे कुठे तर
थांबायचे नाही, ठरवून घे.

चलती रहेगी दुनिया, तेरे बगैर भी,
तुझे जलाकर, हाथ से हाथ मिलाकर,
वो फिर लौट जायेंगे
तेरे अपने भी तेरे गैर भी.

मी एकटा, एकटाच होतो,
होतो गर्दीत तेंव्हाच होतो.
मज शोधने मज शक्य नव्हते,
मी सापडलो, मज केंव्हाच होतो

माणसाने उगाच जातीच, देहाचं, रंगाचं देशाचं आव आणून स्वतःला लोकांमधे मी खूप महत्वाचा मी असा मी तसा दाखवू नये उगाच, इथे आपण एकटे जन्माला आलो आणि एकटेच जाणार, पैसा संपती तर सोडाच पण आपण आपल आयुष्भर पोसलेल्या देहाला सुधा सोबत नेऊ शकत नाही, एखाद्याच्या आयुष्याची राखरांगोळी आपण जिवंत असताना करतो तसचं आपल्या देहाला जाळल्यानंतर त्यातून मिळणाऱ्या तुटपुंज्या राखेला हवेत उडवलं जात, कधीकाळी एकत्र गुंफलेल आपल देह कणाकणात विभागला जातो. चार दिवस अश्रू पुसायला येतात काही  चेहरे ओळखीचे परंतु परके असलेले, आणि पुन्हा तेच जग एकदम सुरळीत चालू लागत, आपण उगाच समजतो आपली जागा कुनी घेऊ शकत नाही पण जास्त नाही साधा विचार करायचा, एखाद्या व्यक्तीला पुल पार करून पुढे जायचं असेल तर आणि ती रिकामी जागा भरून काढतो का तर आपल्याला पुढे जायचं आहे, आपण थांबलो तरी आयुष्य आणि वेळ कधीच थांबत नाही.

आपण उगाच दूरच्या भिंतीना दोष देतो, खर तर आपल्याला अडवून धरणारी कुंपण घरचीच असतात.