They are so Selfish now a days, in fact they were never good to me,  for them I was merely a doll to play with, they want me to behave as they please, but do they care about what pleases me the most, I kept asking for my wish, for my right, I cry and look around, nobody turned to me and take me away. I was thrown like a dirt is placed into a dustbin, I was never a human for them, I’m useless, I’m mad, I’m nobody they think, though I’m nobody still I AM.. they have been breaking me all the way, I wish I were a glass, at least could make a sound while breaking apart, and could make them hear, which is still unheard and ignored as I was. I want  to live, I’m not dead, but something kills me inside everyday. I am dared to say that I am in pain, what if they don’t understand what if they still share smiles instead of my pain. I’m scared.
There is a storm inside me, restless and free, it imprisons me. But as the storm comes everybody turned their back to me as they have been doing whenever they came across a storm.

इसे अच्छा तो बचपन था, नाही फिक्र नाही किसिके जिक्र का इल्म् था, उन दिनो होटों पे मुस्कान सच्ची हूआ करती, मेरी माँ दुआ जो करती थी, ये भिड ये लोग सब जुठे, हैं नेताओं के भाषण की तरह, ये सड चुके हैं, बोरियों मैं बंदे राशन की तरह. मुझे किसी का दिलं दुःखाने से डर लगता है, अब तो खुदा के आगे सर झुकाने से डर लगता. खुशियां दो चार दीन रह लेती थी, बिना कागज के उन दिनो, होता सबकूछ पर ना आंख मैं निंद इन दीनो. उन दिनो खामोशि भी बोला करती थी, पर अब तो अल्फाज भी लडखडाते हैं,
ना चल पाते हैं ना बोल पाते हैं, कोई सुंनने वाला ना हो तब बाहर आते हैं. चंद कागजो के सिवा सब कुछ हूआ करता था, सच कहून तो हम जी सकते थे, अब वो हैं जो कभी नही था, पर वो नहीं जो कभी हूआ करता था,

सांसे बडी बैचैन हैं आजकल,
हैं खाली जिस्म भी शायद,
आंखे भीगी नजर आती हैं,
किसी की याद आती है.

खामोश हर लब्ज हैं लेकीन,
बोलते कुछ अल्फाज खडे किसी भिड मैं हैं,
लम्हा कोई बुलाने लगा,
इस कदर रुलाने लगा.

नींदे करवटो से गुजरती हैं,
पर सोती सुबह होने के बाद ही,
मिली मंझीले या मिला दर्द,
आज फिर होंगे बरबाद सही

जगण्यासाठी थोडे अजून क्षण हवेत,
अर्ज दाखल करू का पुन्हा,
आज पुन्हा हाकलून लावलय,
नशीब नावाच्या कोर्टातून मला,
त्या दगडाच अस्तित्व नाकारलं म्हणून,
याचिका माझी जाळलीत का,
जी तत्वे मला दिली, सांगा तीच तुम्ही पळलीत का?

सावळा माझा रंग म्हणून झाली माझी  चूक का?
आम्ही नेहमीच स्तबध जागेवर तुमची आगेकुच का?

घाम गाळणारे आम्ही, पण रक्त पिणारे तुम्हीच का,
हव्या पाकळ्या नव्या तुम्हाला , मूल्य आजही जुनीच का?

कशी उमलली पाकळी पुन्हा,
बघ कसे बहरले फुल,
कसा सावरला संसार तयांचा,
बघ पुन्हा पेटली चूल.
कसे बोलले शब्द आजवर,
बघ कसे शोधले उत्तर,
कसा विरघळला घाम तयांचा,
जसे चोळीले अत्तर

जिवंतपणीच मरण पावतात काही आठवणी, तडपून तडपुन याचना करत असताना, सगळे बहिरे होतात, डोळे पाणावले तर अपंग होतात,
मेल्यानंतर थडग्यावर रडायला बरेच येतात, चार थेंब गाळतात आपल्या थडग्याचा मध्यभागी, स्वतःला सावरत फिरतात, भटकतात माहीत नसलेल्या ठिकाणी.
मेल्यावर सगळे येतात,
काही सोबत काही वेगळे येतात,
काही अश्रू पुसायला, काही हसायला आपल्या मृत देहाच्या चेहऱ्यावर,  डोळे भरून , हाथ फिरवतात डोक्यावरून, मेलेल्या डोळ्यात शोधसात काही चुका भूतकाळात जमा केलेल्या, काही क्षण विसरतात, सोबत घालवलेले, पांढरा कपडा लादून आपल्यावर, जखमा मात्र त्यांचा लपवतात.
सांग आठवतात का तुला, अंधारात चाचपडत असताना दिलेले आनंद. एकांताला हरवण्यासाठी सहवास पाहिजे फक्त, शांततेला बोलका करणारा आवाज पाहिजे, जीवनाला अर्थ देतील असले शब्द हवे, जपायला आठवणी द्या, हृदयाला अनंत जिवंत ठेवतील अशा भावना हव्या, वर्तमानाशी झुंज देणारे भविष्य हवे, नशिबाने निर्माण केलेल्या समस्यांवर मात करण्यासाठी दोन हाथ हवेत, पण तेच हाथ हर जिवंत माणसाला समाधी म्हणून वागवत असतील, आणि हाथ पाशाणासमोर जोडले जात असती तर, अपंग जीवन केंव्हाही चांगले. जीवनाला आकार हवा, स्वप्नांना साकार हवा, चार क्षण थांबण्याचे स्थैर्य हवे, अपुऱ्या प्रयत्नांना धैर्य हवे. हव्या थोड्याशा आशा, स्वतःला जाळीत राहणे, केंव्हाही चांगल कारण, पंतीची वात जोवर तोवर प्रकाश, पंती विझल्यास उरतो फक्त अंधार

दो कदम सही, पर आगे बडतो सही,
आंख का आँसु पोछ तकदिरो से लडतो सही,
सही गलत को जाणे दे, जिंदगी को बाहे फैलाने दे,
इस आसमाण को आजमाने दे.

If you want to know what life is all about, just go to a hospital once and have a look at the craving lives that matters the most than any other objects in the universe. Their helplessness will teach you, how your body turns into pieces, once the time goes away, their wrinkles will teach you that the beauty is not going to last forever, their eyes that filled with tears will show you for how long the hopeful eyes can take you. Even if they are at the verge of dying, they still have that  trembling breathe, that shows, a life should be lived and valued

Thanks for joining me!

Good company in a journey makes the way seem shorter. — Izaak Walton