चाहे मैं निकलू मेरे घर से,
पर मेरी सांस ना निकले कभी,
करना मुझे ढुंढने की तू कोशिश जरासी,
गर पांव तेरे घर से नीकले कभी

संकटकाळी अपंग माणसाला सुधा वाटावं की आपण मदतीचा हाथ पुढे करावा भलेही आपल्याकडे हाथ नसले तरी. पण आजच्या युगात प्रश्न उलटा आहे. मदतीची गरज असताना चांगले हाथ सुधा अपंग होतात हीच एक शोकांतिका

Silence is not my voice, voice is not my word, word is not my emotion, emotion is not what I feel. Feeling is not what I think, thinking is not what I do, doing is not what I should. It goes on and on.

यहाँ हर कोई सफर मैं हैं,
कई पहुंचना हैं किसी को,
किसी को पहुचाना हैं.
बेखबर मंझील हैं लेकीन,
हमे कही तो जाना हैं.
तकदिरों से झगडते जाना हैं,
हर वक्त बडते जाना हैं,
शाम का तो काम हि हैं धलना,
मुसाफिरों का तो काम ही है चलना,
हम थक जाते हैं, रुक जाते हैं,
हालात के आगे झुक जाते हैं,
रो हम नहीं पाते, सो हम नहीं पाते.
होता है अक्सर जिंदगी मैं,
जो हम नहीं चाहते.
एक उम्र के बाद
समझ आता.
यही जिंदगी है,
यही है सब,
हसना भी रुठणा भी,
किसी अपने का छुटना भी,
जुड जाना औंर टुटना भी,
बिखर जाना, समेटना,
कब्र मैं किसी लेटना
तह हैं आखीर. राहुल…..

क्या करोगे मेरा धर्म, मेरी जात जानकर,
मैं तो बस जी रहा हुं, खुद को इंसान मानकर,
मेरा रंग काला ठीक हैं, तुम्हारा सफेद हैं ठीक हैं,
पर जो तुम कर रहे हो, क्या कहते है ऊसे भेद,
मुझे नहीं लगता ये ठीक है.
जणाब अपणी हवेली की उंचाई  से देख,
हम आपको कहा दिखने वाले है.
नीचे आईये तो सही, सही गलत तुम्हे पता तो चले.
कभी जमीन पे आइये, हमारे आँसु देखिये,
फिर मुस्कुराईये.
माना हमें पढणा नहीं आता,
इसका मतलब ये तो नहीं की हमें आगे बढणा नहीं आता,
हाथ मिलाईये तो सही, रास्ता दिखाईये तो सही,
साथ चलकर देखीये, थोडा धूप मैं जलकर देखीये,
ये खाना जो तुम डायनिंग टेबल पर सजा के बैठे हो,
हमें भूक से मार, अपनी भूक मिटा बैठे हो.
हमारे ही खून पसिने से आया है,
हम भूक से मरे, तभी तो तुमने पेठ भर के खाया हैं.

02/12/2022.
Life was hard for me but still I had to keep it going as I was not ready to stop all at. I wanted to stop at once and have some sleep too. But moving and stopping comes with making no choices. As they say life is not a bed of roses but full of thorns. True I guess specially in my case.
Dear life,
I know I have messed you up but I will assure that I will fix everything one day. Just don’t lose hope keep it going. Times are tough and the world is cruel but you are the best of the all worst you have been through.

I feel very less these days nor do I talk much, I speak these days but not that much. Earlier I used to feel everything around me but now I don’t even think what I just saw or don’t see or I think I should see.Every day I wake up at 6 in the morning have brush and bath, prepare myself for collage, comb my hair, press my clothes, put them on, and leave for collage, teach students, have tiffin teach at the class. Repeat one thing after another. Do some office work, taking a rikshaw, get off in the middle and walk on foot towards home. This was in terms actions I do. But what about my mind, my feelings, they are never at peace. I feel like speaking my head, express what I feel, get angry at something, be possessive, talk to somebody, cry a little, have a chat with them perhaps want to laugh a little. But I find it difficult to do these days. I stop in between and feel something missing, wandering what it is. Its like longing for something you can’t reach to, speaking to someone you can’t listen to. I avoid writing now, may be it bothers me while doing it, may be it gives pleasure. I am carrying so much, going through a lot, but its not what people thing as negative or something. I guess this is mine, or this me who writes, and feels, and speaks. Silence is not my word, nor words are my echoes, they are part of me, they let me breathe rather than suffocating inside. No matter for how long we avoid speaking what we desire to, writing or we want to, feeling what we have to. But life has improved a lot. I have so much and nothing also. I am a human, we long and wish for what we don’t have, may be I should try for it once again, may be forever. In life something turns up they say. I should try and wait not get tired of waiting or trying. This will go on I suppose, lets not end it here, keep it going, keep trying.

अपने मुझे समझते नहीं, नाही अपना मुझे समझते हैं,
ना मेरी हकीकत को अपनाया कभी, ना सपना मेरा समझते हैं.

थके भागे पैरों की तरह,
अपनो से लौट जाता हून गैरो की तरह.
कदम उठा फिर से जो रख लेता हून,
हर रोज कुछ तो सबक लेता हून

थोड दूरचं थांबा साहेब!
माझा काळा रंग, फाटकी कापड,
तुम्हाला मळक करतील,

जमलंच तर बोलण टाळा माझ्याशी,
कारण मला शुद्ध बोलता येत नाही
तुमची प्रमाण भाषा,
आम्ही खूप कमी प्रमाणात बोलतो,
काय म्हणतात ते इंग्लिश, ते तर येतच नाही.
हां येतात चार दोन शब्द,
माफ करा त्यांचा तुम्हाला काही फायदा होणार नाही,
पण एकूण आपलेपणा जाणवेल एवढी खात्री देतो.

हां साहेब ते पांढरा शर्ट जो तुम्ही चढवल आहे ना,
ते आम्ही उन्हात मेहनत अंगावर चडवून,
निर्माण करतो,
तुमच्या पिझ्झा, तुमचा सँडविच, आणि ते तुमचं डोमिनोज,
ते आम्ही लेकरांसारख जपलेल्या आणि आमच्या लेकरांपासून हिस्काटून घेतलेल्या पिकांचं अंश त्यात शामील आहे.

ती शांतता, ते शब्द, आणि ही प्रचंड गर्दी,
ती कागद, ही माणसे, कसला घमंड करती,
तो रंग हा सौंदर्य, मातीच्या हातीच आहे,
ते जगणे, हे जीवन एक रातीचं आहे